ဒို့လည္းလိုက္မယ္ ခ်န္မထားနဲ့ (လက္လုပ္ေတာင္လုပ္အားေပးပြဲ ပါ၀င္ႏြဲ)

မဟာေဗာဓိျမိဳင္ဆရာေတာ္ၾကီးသီတင္းသံုးသည့္အရပ္အလုိက္ဘြဲ့ေတာ္မဟုတ္ေသာ အမည္နာမမ်ားရိွခဲ့ပါ သည္။ ပ်ဥ္းမနားတြင္ လက္လုပ္ေတာင္ဆရာေတာ္ၾကီး၊ သာစည္တြင္ ေရႊေက်ာင္းကုန္းဆရာေတာ္၊ မိုင္းဖုံးဘက္ သု၀ဏၰလ်ံေတာင္တြင္ မဟာေဗာဓိျမိဳင္ဆရာေတာ္ဟု ဘြဲ့တပ္ၾကေလသည္။ ပ်ဥ္းမနားလက္လုပ္ေတာင္တြင္ သီတင္းသံုးစဥ္ က်မတို့သည္ မၾကာခဏ ဆရာေဒါက္တာျမသြင္မိသားစုေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ၾကီးထံ ဆြမ္းေလာင္းရန္ ေ၇ာက္ေလ့ရိွၾကပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းမွာ ေတာရေက်ာင္းျဖစ္ရာ အ၀င္လမ္းမွာ ၾကမ္းတမ္းလ်က္ရိွပါသည္။ ၾကံကြင္းမ်ားပိုင္ရွင္က ဆရာေတာ္ၾကီး ဆြမး္ခံၾကြလ်င္အဆင္ေျပေစရန္ ၾကံခင္းေျမကိုဖဲ့လွဴဒါန္းတဲ့အတြက္ ဆရာဟာ သူ့ရံုးကခေလးမ်ား လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားနဲ့ လမ္းဖို့လုပ္အားေပး သြားေလ့ရိွပါတယ္။ ဆရာက သူ့တပည့္ေတြနဲ့မၾကာခဏသြားေပမဲ့ က်မက တျခားဌာနကို ေျပာင္းလိုက္တဲ့ အတြက္ တခါတရံမွသာ လိုက္ျဖစ္သြားပါတယ္။
တရက္မွာ က်မလုပ္အားေပးလိုက္သြားပါတယ္။ ပထမဆရာေတာ္ၾကီးဆြမ္းခံၾကြတာကို ဆြမ္းေလာင္းပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မနက္ပို္င္းလုပ္အားေပးၾကပါတယ္။ လုပ္ရတဲ့အလုပ္က ေျမသယ္တဲ့အလုပ္ပါ။ ျခင္းေတာင္းေတြနဲ့ လယ္ကြက္ထဲကေျမကိုသယ္ျပီး လမ္းမေပၚဖုိ့ရတယ္။ အတန္းၾကီးကေတာ့ လူ(၂၀)ေလာက္ရိွတယ္။ ေျမေပါက္တဲ့ခေလး(၃)ဥိး ကလည္း နုိ္င္ေအာင္မေပါက္နုိင္ဘူး။ ေျမၾကီးေတြဆိုေတာ့ အေလးၾကီးမို့ တန္းစီျပီး လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ၾကရပါတယ္။ေလးေတာ့ ေျဖးေျဖးျခင္းသယ္ရပါတယ္။ လုပ္သေလာက္ခရီးလည္း သိပ္မတြင္ပါဘူး။ ခေလးေတြက ေျမေပါက္ဖုိ့ေစာင့္ေန က်မတုိ့သယ္တဲ့အဖြဲ့ကေႏွးေနလို့ ျခင္းေတြက သူတို့ထံ ျပန္ေရာက္ဖို့ ေစာင့္ေနရပါတယ္။
တမနက္ကုန္ပါျပီ။ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ့သြန္ဆြမ္း၊ ေရာေျပာင္းဆြမ္းကို က်မတုိ့ကိုေကြ်းပါတယ္။က်မတို လည္းေမာေမာ ဆာဆာနဲ့ ထမင္းေတြေလြးျပီး အိပ္တဲ့သူေတြကအိပ္၊ က်မကေတာ့ အိပ္ျခင္ေပမဲ့ အေျခအေန ကမေပးဘူး။ ေနရာခက္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ က်မရယ္ ဆယ္ျပားရယ္ လက္လုပ္ေတာင္ၾကီးကို ပတ္ၾကည့္ၾက တယ္။ ကမူေလးေပၚမွာ အိုေဟာင္းေနတဲ့ ေစတီတဆူရိွတယ္။ ေဘးမွာ ဆရာေတာ့္ပ်ဥ္ေထာင္ေက်ာင္းေလး ရိွပါတယ္။ ဒီေစတီက ေရွးေဟာင္းေစတီမို့ ဘယ္သူေတြက ဘယ္အခ်ိန္က တည္ထားတာလဲလို့ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးေက်ာင္းေဘးနားကေန တိတ္တိတ္ေလး ပတ္ျပီးၾကည့္ရင္းကေန ဒီေတာင္မွာအေစာင့္အေရွာက္ေတြရိွတယ္လို့ ဆရာေျပာတာကို သြားသတိရမိလိုက္တယ္ေလ။ သူတို့ကို က်မတို႕နဲ့လုပ္အားေပးဘို့ ဖိတ္ေခၚလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေနာက္လိုက္တာပါ။ (နင္တို့ ဒီေတာင္မွာ ေနရတာ မပ်င္းဘူးလား။ ကုသိုလ္ရေအာင္ ဒို႕ေတြနဲ့ လာကူလုပ္ပါလား။ ညေနဆို ေနပူေတာ့ နင္တို့ကူရင္ ျမန္ျမန္ျပီးတာေပါ့)ဆိုျပီး ပါးစပ္ကေနေျပာလိုက္မိပါတယ္။
ညေနပိုင္းလုပ္ငန္းစမဲ့အခ်ိန္ေရာက္ပါျပီ။ ေနကလည္းပူေတာ့ ခပ္ပ်င္းပ်င္းနဲ့ဘဲတန္းစီလို္က္ၾကတယ္။ ေနပူထဲေရာက္တာနဲ့ ေခြ်းေတြက တလံုးလံုး။ အဖြဲ့ေတြကေတာ့ ညီညာၾကပါတယ္။ ကုသိုလ္ေရးမို့ ညီညီညာညာဘဲ ေျမျခင္းေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းျပီးသယ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာလာတဲ့အခါမွာ ေျမျခင္းေတြဟာ သယ္ရင္းသယ္ရင္း အရမ္းျမန္လာပါတယ္။ ျမန္လာတာမွာ မနက္ပိုင္းက ေျမျခင္းကို အားထည့္ျပီး မနည္းမ ေဘးကလူကို လက္လြဲေပးျပီး လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္ရတာ။ အခုေတာ့ ေခါင္းေလး လွည့္လိုက္ ယံုေလးဘဲ။ လက္ေပၚမွာခဏေလး မလိုက္ယံုေလးမလိုက္ရတယ္။ ေျမေပါက္တဲ့ေနရာမွာ မနက္ကဆိုရင္ အျပန္ျခင္း တျခင္းေရာက္ဖို့မနည္း။ အခုေတာ့ ျခင္းေတြဟာံံ ျမန္လြန္းလို့ ပုဂံျပားပ်ံေတြလို တျခင္းျပီးတျခင္း ပလူပ်ံျပီးပစ္ေပးေနရပါတယ္။ အဲဒီတံုးကေျမျခင္းေတာင္းေတြဟာ (စက္ရံုေတြမွာ ျမင္ရတဲ့ တာလပတ္ေပၚ သြားေနသလို ပစၥည္းလို) ျမန္ေနတာမို့ က်မတို့ဟာ စိတ္အနား လူအနားေတာင္မရဘဲ ဒလစပ္လုပ္ေနရပါေတာ့တယ္။
ညေန (၅)နာရီမွ လုပ္အားေပးသိမ္းျပီး ေရဆင္းျပန္ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ျပီး က်မကေတာ့ တေယာက္ထဲမို့ မမေဆြတို့ အိမ္မွာဘဲ ထမင္းစားျပီးေတာ့ က်မတို့ ၀ို္င္းထိုင္ ျပီးစကားေျပာၾက တာေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ က်မတို့ဟာ အင္မတန္လ်င္ျမန္တဲ့ညေနပိုင္းေျမသယ္တာကို သတိရျပီး ေျပာမိၾကပါတယ္။ ထူးဆနး္တယ္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ က်မတို့ဟာ ပါးစပ္ေဆာ့ျပီး ေတာင္ေစာင့္ ေက်ာင္းေစာင့္ ဥစၥာေစာင့္ဆိုတဲ့ အေစာင့္အေရွာက္ေတြကို က်မတို့ကို ကူညီဘို့ ဖိတ္ေခၚလာတာကို ျပန္သတိရမိၾကပါတယ္။ က်မက (အမေလး ငါေတာ့ ေတြးေတြးျပီးေၾကာက္လာျပီ)လို့ေျပာေတာ့ ဆရာက ဘာေၾကာက္စရာရိွလဲ နင္နဲ့ဖိုးဆယ္ျပား က သူတို့ကုသိုလ္ရေအာင္ဖိတ္လိုက္လို့ ေက်းဇူးေတာင္တင္ေနဦးမွာ။
သူတို့ဟာ တကယ္ကို ထူးထူးကဲကဲနဲ့ သိသိသာသာ သူတို့ကူညီေနတယ္လို့ သိေအာင္ကို ျပလိုက္တာပါ။ သူတို့ကူလို့ လ်င္ျမန္တဲ့နွုန္းကို ျပန္စမ္းစစ္ရင္ က်မတို့လုပ္တာထက္ ၃ ဆေလာက္ျမန္ပါတယ္။ သူတို့လည္းကုသိုလ္ရ က်မတို့လည္း အလုပ္အဆင္ေျပ ခရီးတြင္သြားပါတယ္။ အေစာင့္အေရွာက္ဆုိတာ တကယ္ရိွတာဘဲ။ သူတို့လည္း ကူညီျပီးလုပ္အားေပးကုသိုလ္ယူတတ္ၾကတာဘဲ။ မဖိတ္လို့သာဘဲျဖစ္မွာ။ ဖိတ္ေတာ့ ကူညီသားလို့။ အဲဒီကာလတံုးကေတာ့ ယခုေလာက္အထိ မသံုးသပ္မိေပမဲ့ က်မအသက္ရလာတဲ့ အမ်ွအေတြ႕အၾကံဳလည္း မ်ားလာတဲ့အခါ လူတရစ္နတ္တရစ္တည္ထားတဲ့ဘုရားဆိုတာေတြဟာ ယံုၾကည္စရာျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ လူေတြတင္မက နတ္ေတြ အေစာင့္အေရွာက္ေတြ ၀ိဇၺာပုဂႎုလ္ေတြ သာသနာေတာ္ကိုေစာင့္ေရွာက္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို့ကိုလည္း ကုသိုလ္ေရးေတြမွာ ခ်န္မထားၾကပါနဲ့ ဖိတ္ျဖစ္ေအာင္ဖိတ္ပါ။ တရားနာ ေရစက္ခ်မခ်ခင္ လုပ္အားေပးဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဖိတ္ျဖစ္ေအာင္ဖိတ္ပါ။ သူတို့ဟာလည္း ကုသိုလ္လိုျခင္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို့ကိုလည္း ေမ့လို့ဘဲျဖစ္ျဖစ္ မခ်န္ထားၾကပါနဲ့လို့။
ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးဆိုလ်င္ မိမိရဲ့အတိတ္ဘ၀ကိုျပန္သိတဲ့ ဇာတိသရဥာဏ္ကို ရတဲ့ဘုန္းဘုန္းျဖစ္ပါတယ္။ လူတုိင္းမရနုိင္ပါဘူး။ ဒါေတြဟာ ပါရမီေတြ ဆုေတာင္းေတြနဲ့ဆိုင္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္မွာ ဆိုရင္လည္း ေမ်ာက္ဘ၀ကလာလို႕ ေျမာင္းခုန္တဲ့ ရွင္သာရိိပုတၱရာ ဟာ နာမည္ၾကီးပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ေျမာင္းကို ထပ္ခုန္ရင္ ေနာက္ဆံုးသကၤန္းတစံုကို လွဴမဲ့သူက မလွဴေတာ့မဲ့စိတ္အၾကံကိုသိျပီး ခုန္ကူးရမဲ့ေျမာင္းက်မွ ခုန္မကူးဘဲ ေျမာင္းထဲဆင္းေလ်ာက္ျပီး ၾကြတဲ့အတြက္ စိတ္အၾကံကိုသိတဲ့ေနရာမွာ မွတ္ေက်ာက္အတင္ခံရတဲ့ ဧတဒဂ္ရ -ရဟႏၱာ ျဖစ္ပါတယ္လို့ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ေဟာေတာ္မူပါတယ္။
မိမိမွာ ပါရမီနဲ့ဆုေတာင္းေတြနည္းခဲ့လို့ တကယ့္သီလစင္ၾကယ္တဲ့ စရဏအားေကာင္းတဲ့ (ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးတို့လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ သံဃာေတာ္ေတြဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူပုဂႎုလ္ထဲကဘဲျဖစ္ျဖစ္) သူတို့ျဖစ္သလို ကိုယ္မျဖစ္တိုင္း၊ ဘာေတြမွန္းမသိဘူး မျဖစ္နုိင္ဘူး မဟုတ္နုိင္ဘူး ကဲ့ရဲ့ ေ၀ဖန္ၾကတတ္တာမ်ဳိးေတြ လည္းျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုအခါမွာ အတုေတြကို ေ၀ဖန္မိရင္ ကိစၥမရိွေပမဲ့ အစစ္ေတြကို ေျပာမိဆိုမိပစ္မွားမိရင္ေတာ့ အပစ္ျဖစ္တတ္ပါတယ္ဆိုတာေလးကိုေတာ့ က်မ ေစတနာနဲ့ ေျပာလိုက္ပါရေစရွင္။ အစစ္အမွန္ကို ၾကံဳဆံုျပီး ၾကည္ညိဳဆည္းကပ္ခြင့္ရတဲ့သူေတြဟာ ကုသိုလ္ထူးတဲ့သူမ်ဳိးေတြျဖစ္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ ရြာကျဖစ္ျဖစ္ ဆင္းရဲ့တဲ့သူျဖစျ္ဖစ္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးေတြ အနားမွာေနျပီး ဆြမ္းေလာင္းခြင့္၊ ေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ေပးခြင့္ရတာကို အားက်လြန္း လို့ပါရွင္လို။မဟာျမိဳင္ေတာထဲမွာဆို ေဒါက္တာသန္းေထြးေအာင္၊ ဦးေက်ာ္လြင္တို့ဆို ေရႊဘုိနဲ့ သာစည္က အိုးပစ္အိမ္ပစ္နဲ့ေနၾကတယ္။ ေတာ္ယံုတန္ယံု ပါရမီမ်ဳိးေတာ့မဟုတ္ဖူး။
တကမၻာလံုးတြင္ရိွေသာ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးမ်ားနွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား၏ သီလ သမာဓိ ပညာဂုုဏ္ကို ရည္မွတ္ဦးညြတ္ ကန္ေတာ့ရင္း ေရးသားလိုက္ပါတယ္ရွင္။